Zelfhulpgroep voor mensen met een bipolaire stoornis

Denk je wel eens aan deelnemen aan een zelfhulpgroep? En stel je het uit naar later of naar nooit om allerlei redenen? En besef je dat je jezelf daarmee enorm tekort doet? Ik spreek uit eigen ervaring en wil je vertellen hoe ik huiverde bij het idee om in zo’n groep te gaan.

Het is ergens in 2005. Mijn bipolaire stoornis neemt mij weer eens mee naar de diepe depressie. Voor mij houdt dat in: maanden in bed liggen en nagenoeg niks doen. Dat terwijl mijn chronisch zieke man en mijn 3 basisschoolkinderen het erg fijn zouden vinden als ik mee zou doen aan het gezinsleven. Nee dus, het lijkt alsof ik vastgenageld lig in bed. Naar de wc gaan op dezelfde verdieping stel ik uit, totdat er echt geen houden meer aan is.

Ik kruip steeds dieper weg onder de deken.

Angst is een slechte raadgever

Mijn man wordt gebeld door iemand van een zelfhulpgroep voor mensen met een bipolaire stoornis in Eindhoven. Dat het echt iets voor mij zou zijn om mee te doen, zegt mijn man later tegen mij. Ik kijk hem aan alsof ik water zie branden. Is hij gek geworden? Ik kan dat nu toch helemaal niet? Bovendien wil ik me zo niet vertonen voor een groep wildvreemde mensen. Ik kruip iets dieper weg onder de dekens, overvallen door angst die dit voorstel veroorzaakt.

Echter, een paar maanden later belt diezelfde man opnieuw en krijgt hij weer mijn man aan de lijn. Weer dezelfde vraag: “Zou uw vrouw willen deelnemen aan de zelfhulpgroep voor bipolairen? Ze vindt daar herkenning en erkenning en het wordt vaak ervaren als een ‘warm bad’. Ik kan het uw vrouw echt aanraden.” Mijn man bespreekt het met mij en nog steeds is mijn antwoord: “Dat wil ik echt niet”. Ik word licht panisch bij het idee alleen al.

Oké, een keer!

Daarna blijft mijn man de zelfhulpgroep ter tafel brengen. Alles wat mogelijk zou kunnen helpen aan meer stabiliteit voor mij, stelt hij trouwens voor. De zelfhulpgroep noemt hij het meest, omdat het laagdrempelig is, ik zo kan instromen en zal er gelijkgestemden vinden. Ik raak eerlijk gezegd geïrriteerd van het telkens terugkomende voorstel. Om ervan af te zijn, kom ik met hem tot het volgende besluit: ”Ik ga een keer en als het niks is, houd jij voortaan je mond hierover.” Deal!

Angst aan de kant en ga!

Ik ben dus inderdaad die ene keer geweest. En serieus, ik vond het zo ongelofelijk prettig. Zulke vergelijkbare verhalen, al die ‘gewone’ mensen. Zoveel begrip voor wat ik meemaakte met mijn stoornis. Hier wilde ik onderdeel van zijn én blijven. Inmiddels is dat al bijna 15 jaar! Niet alleen als deelnemer, maar ook als begeleider van een groep en als verantwoordelijke voor alle nieuwe aanmeldingen. In het begin was het een feest van herkenning en erkenning, maar later bracht het zingeving in mijn leven, nadat ik door mijn ziekte mijn betaalde werk verloren was. Daarbij leidde het ook nog eens tot vele mooie vriendschappen.

Je snapt het al wat ik je ga zeggen: zet je angst, je schroom, je onzekerheid aan de kant en probeer net als ik tenminste een keer of het iets voor je is. Het kan je heel veel brengen, echt waar.