Een ervaringsverhaal: van Vivian Wezenberg
Toen ik 10 jaar was begon ik een eetstoornis te ontwikkelen. Een eetstoornis door verschillende gebeurtenissen die later bestempeld werden als trauma’s. Een eetstoornis, omdat ik niet wist hoe ik met emoties om moest gaan en ik niemand in vertrouwen kon en durfde te nemen. Een eetstoornis waarbij ik het hebben van eetbuien compenseerde met periodes van heel weinig of niet eten. Ik had het gevoel dat ik de enige was die dit had meegemaakt. Dat ik de enige was met bepaalde gedachten en gevoelens. Dat ik de enige was met deze problemen en dus moest ik ze zelf maar oplossen.
Ik ging overleven door te doen alsof er niks aan de hand was. Door maskers op te zetten en mij aan te passen aan mijn omgeving. Door alles stiekem te doen en mij te storten op opleidingen en werk. En zo begon mijn leven met geheimen. Geheimen die uiteindelijk 15 jaar geduurd hebben. De gebeurtenissen uit mijn leven waren een geheim. De emoties, gedachten en gevoelens die ik had waren een geheim. De eetstoornis die mijn dagelijkse leven beïnvloedde was een geheim. Tot het moment dat ik lotgenoten leerde kennen.
Herkenning bij lotgenoten
In eerste instantie was dit op het moment dat ik een afkickkliniek in Zuid-Afrika zat. In de kliniek hoorde ik verhalen van mensen die hetzelfde hadden meegemaakt. In de kliniek zag ik mensen struggelen met dezelfde dingen als waar ik mee struggelde. In de kliniek kwam ik lotgenoten tegen en zo begon mijn reis van herstel. Want opeens was ik niet meer de enige met gekke gedachten zoals ‘alles is mijn schuld’ of ‘als ik maar dun genoeg ben dan word ik wel geaccepteerd.’
Eenmaal terug in Nederland sloot ik aan bij een bepaalde lotgenotengroep, waar ik op het gebied van mijn blowverslaving herkenning vond. Maar ik miste herkenning vanuit het gevecht met een eetstoornis. Ik miste de kracht die nodig is wanneer je dagelijks geconfronteerd wordt met ‘’je middel’’. Ik miste een stukje hoop dat herstellen van een eetstoornis mogelijk is.
Het missende stukje
Om dit gat te vullen startte ik, met een paar lotgenoten en Stichting Zelfhulp Netwerk Zuidoost-Brabant, de EDA (Eating Disorder Anonymous) meeting op. Een lotgenotengroep voor mensen met een eetstoornis. Een lotgenotengroep waar ervaring, hoop en kracht wordt gedeeld. Een lotgenotengroep waar we kunnen laten zien dat herstellen van een eetstoornis mogelijk is.
Want 15 jaar geheimhouding bracht mij naar de afgrond, maar openheid bracht mij naar het leven waar ik van droomde. Een leven zonder angst en schuld. Een leven zonder geheimen en maskers. Een leven zonder destructieve coping mechanismen. En dat leven gun ik iedereen. Daarom blijf ik deelnemen aan de EDA. Daarom blijf ik lotgenotencontact stimuleren.
Blijven delen
De afgelopen jaren heb ik mijn verhaal gedeeld via onder andere een tv-programma, via mijn Instagram account, maar ook via mijn autobiografie. Een boek genaamd ‘Van rups naar vlinder’. Een boek dat ik geschreven heb om te laten zien dat herstellen niet één rechte lijn omhoog is. Om te laten zien dat herstellen mogelijk is. Maar vooral om andere lotgenoten het gevoel te geven dat zij niet alleen zijn. Want vooral door lotgenotencontact kan ik zeggen dat ik inmiddels 5 jaar clean ben van mijn blowverslaving en ruim 2 jaar van mijn eetstoornis.
