“Pensioen duurt voor mij nog even, maar ik heb al wel een stapje teruggedaan op mijn werk. Mijn fulltimebaan als winkelmanager kostte me steeds meer energie. Dat werk is namelijk nooit af. Ik lag ’s nachts geregeld te tobben over regeldingen en personeelskwesties. Op vrije dagen zat het altijd in mijn hoofd. Toen ik weer eens klaagde, maakte mijn vriendin korte metten. ‘Wil, zit niet zo te zeuren. Ga minder werken of stop er helemaal mee. De enige die dit kan oplossen ben jij zelf.’ Ze had gelijk.
Ontslag nemen wilde ik niet. Ik hou van mijn collega’s en mijn werk geeft me een reden om op te staan. Daarnaast heb ik mijn inkomen nodig. De schoorsteen moet blijven roken en als alleenstaande moet ik daar zelf voor zorgen. Minder uren in dezelfde baan zag ik niet zitten. Dat zou erop neerkomen dat ik het werk in minder tijd zou moeten doen.
Mijn filiaalmanager kwam met een oplossing. Hij zag in mij een perfecte teamcoach voor de klantenservice. In die functie zou ik 20 uur per week jonge medewerkers opleiden, verdeeld over 5 werkdagen. Bij drukte of calamiteiten zou ik oproepbaar zijn om in te springen. Dat was een perfect aanbod voor mij. Ik heb nagerekend of ik het financieel zou redden en ja gezegd..
In inkomen ben ik er op achteruitgegaan, maar ik kan ervan rondkomen. Ik leid jonge mensen op en daar haal ik veel plezier uit. Als ik na een ochtend of middag werken de winkeldeur achter me dichttrek, ben ik écht vrij. En het allerfijnste is nog wel dat ik mijn droom eindelijk heb kunnen waarmaken. Die droom heet Jimmy, een puppy gekocht. Als ik klaar ben met werk, zit Jimmy te wachten. Dan gaan we samen op stap.
Tegen bekenden zeg ik nu ‘Kijk wat er mogelijk is’. Bespreek het op je werk als je een volledige werkweek niet meer redt. Dat is best eng, maar een werkgever wil ervaren medewerkers niet zo maar kwijt. En als het financieel kan, gun jezelf dan dat stapje terug. Je knapt ervan op.”
