“Sinds een paar jaar sta ik met kerst in de keuken van het sociaal restaurant. Ik kook daar sowieso al geregeld voor mensen die het financieel wat minder hebben. Het restaurant serveert gasten het hele jaar een 3-gangen maaltijd voor een kleine prijs. Dat doe ik samen met Jos, een oud-collega en inmiddels een fijne vriend.
Aan kerst deden Jos en ik geen van beiden. Die dagen riepen allerlei herinneringen op waar we niet vrolijk van werden. Maar toch voelden we ons op die dagen stiekem een beetje alleen, in ons eentje thuis op de bank. Dat gevoel leefde ook bij anderen, merkten we bij restaurantgasten. Zo kwamen we op het idee van Kerst Aan De Keukentafel.”
Vaste gasten
“We mogen met kerst de restaurantkeuken gebruiken voor een klein gezelschap. Een supermarkt in de buurt levert gratis de ingrediënten voor de maaltijd. Jos en ik duiken
’s middags de keuken in en dekken de tafel met kaarsjes en wat kerstversieringen. Het menu? Een heldere soep, stamppot met worst en warme custardpudding met slagroom toe.
Wie zin heeft, kan aanschuiven. In de weken ervoor polsen we wie wil komen. Meestal zijn we met een klein clubje van vaste gasten, met Jos en mij erbij maximaal 6. We hebben allemaal een verleden. De een ligt overhoop met zijn ex of de kinderen, een ander is ooit verslaafd geweest, weer iemand anders heeft schulden of heeft een tijdje op straat geleefd.”
Lach en traan
“Iedereen mag aan de keukentafel komen zoals hij is. Niks moet, alles mag. De enige regel is dat we vriendelijk zijn naar elkaar. Aan tafel ontstaan soms mooie gesprekken. We hoeven ons niet groot te houden naar elkaar. Soms is er een traan, maar er wordt ook veel gelachen. Als we afscheid nemen, is er toch iets van een kerstgedachte. ‘Tot volgend jaar’, zeggen we dan. Samen hebben we een nieuwe kersttraditie gemaakt.”
