Ik wil geen kinderen en dat levert soms best wel ongemakkelijke gesprekken op.
Het krijgen van kinderen wordt gezien als iets heel normaals en natuurlijks. Iets wat erbij hoort. Biologisch gezien lijkt het ook logisch dat je jezelf op een gegeven moment voortplant. En vroeger was dat hard nodig: kinderen konden extra geld in het laatje brengen zodra ze oud genoeg waren om te werken. Als je zelf oud en fragiel werd, zouden je kinderen voor je zorgen. Gezinnen waren groot en als er na een aantal maanden huwelijk nog geen baby op komst was, kwam de pastoor aan de deur om te bespreken of alles wel goed ging. Die tijd is gelukkig voorbij.
Toch is de druk om kinderen te krijgen nog wel voelbaar in de maatschappij. Wanneer je aangeeft dat je geen kinderwens hebt, valt er vaak een ongemakkelijke stilte of er worden relativerende opmerkingen gemaakt. Er hangt toch een soort taboesfeer omheen. Dus wil ik het graag bespreekbaar maken.
Gesprekken over baby’s
Nu ik bijna 30 ben, komen de babygesprekken steeds vaker op gang. Mensen om me heen krijgen of willen graag baby’s.
De uitspraken en vragen die ik het meest hoor zijn deze:
“Begint het bij jou nog niet te kriebelen nu je mijn baby ziet/ik zwanger ben?”
“Ach, dat komt nog wel als je ouder wordt. Wacht maar af.”
Wie weet is dat zo, en ik zeg nooit nooit. Ik zeg alleen dat ik denk dat ik geen kinderen wil en ik heb nog geen reden om er anders over te denken.
“Vind je mijn baby/kinderen/mensen die kinderen willen dan stom?”
Nee! Ik vind het heel leuk als mensen die graag kinderen willen kinderen krijgen en daar gelukkig mee zijn. En ik kan enorm genieten van blije baby’s en vrolijke kinderen. Ik wil ze alleen niet zelf op de wereld zetten.
“Praat ik teveel over mijn kinderen/baby?”
Nee hoor, anders merk je dat wel aan mij. Praat gerust over de mensen in je leven waar jij blij van wordt, dat vind ik leuk om te horen.
“Voor kinderen voel je een heel ander soort liefde, ik snap niet dat je dat niet wil ervaren.”
Dit is eigenlijk wel mijn grootste angst: wat als ik later spijt krijg? Mis ik een van de meest bijzondere ervaringen als ik geen kinderen krijg? Illustrator Hyesu Lee vatte deze angst mooi samen in deze tekeningen.
Ik vind de angst om ooit spijt te krijgen niet zwaar genoeg wegen en niet overtuigend genoeg om in het hier en nu iets te doen waar ik nu niet achter sta. Dat zou ook niet eerlijk zijn tegenover mijn (hypothetische) kinderen.
Kinderen willen, maar ze niet (kunnen) krijgen
Ik denk dat mensen zich er ook onvoldoende bewust van zijn dat niet iedereen ‘zomaar’ kinderen kan krijgen. Ongeveer 16% van de stellen die een kind wil ervaart vruchtbaarheidsproblemen.
Vruchtbaarheidsproblemen en onvervulde kinderwensen kunnen een hele negatieve impact hebben op je mentale gezondheid en op je relatie. Het kan angstig en depressief maken. De vraag “waarom zijn er nog steeds geen kinderen?! Oefenen jullie wel genoeg?” kan dan ook helemaal verkeerd vallen.
Een open vraag, zoals: ‘zou je/zouden jullie kinderen willen?’ geeft meer kans op een prettig gesprek. Dat geldt zowel voor mensen zonder kinderwens, zoals ik, en voor mensen die wel kinderen willen maar problemen ondervinden met het vervullen van die wens.
